پاتوق وسوسه‌ شدگان ثروت

      در خيابان منوچهري زمان حکومت گذشته،  درست آنجايي كه مغازه‌ هاي قیمتی كنار هم قرار دارند، دستفروشاني هستند،  كه مي ‌توان از زير زبانشان حرف‌هايي درباره نقشه‌ هاي گنج بيرون آورد.  البته آنها بسختي به رهگذران و جويندگان نقشه‌ هاي گنج اعتماد مي‌ كنند،  چرا كه خوب مي ‌دانند افتادن در اين معركه چه خطراتي دارد.  مردي كه بساطي جلوي پايش گسترده می گوید:  هر از چند گاهي كلاهبرداراني پيدا مي‌شوند،  و نقشه‌ هاي قلابي گنج را به فريب‌ خوردگان ثروت مي‌ فروشند. او از قيمت اين نقشه‌ها هم با خبر است،  و مي‌گويد با صد هزار تومان هم مي ‌شود نقشه ‌اي نيم بند دست و پا كرد.  البته جواني ديگر كه كمي بالاتر بساط كرده، اطلاعاتش دقيق‌تر است می گوید،  كساني هستند كه نسخه ‌هاي قديمي مربوط به اجدادشان را به منوچهري مي‌آورند،  و با آب و تاب فراوان از اموالي مي ‌گويند،  كه زير خاك مخفي شده است.  او معتقد است اين نسخه‌ها مربوط به زمان‌هايي است،  كه آدم‌ هاي چند سده پيش به دليل آشفته شدن اوضاع مملكت مثلا به دليل بروز جنگ،  دارايي ‌هاي خود را زير خروارها خاك پنهان كرده‌اند،  و حالا نوادگان آنان مي‌آيند،  تا دارايي‌ هاي اجداد خود را به نام گنج به فريب ‌خوردگان ثروت بفروشند.  اما بي‌شك اينان نيز چيز واقعي در بساط ندارند،  و دام فريب را براي ساده ‌لوحان پهن كرده‌اند.

      قابل توجه:  90 درصد كساني كه دنبال گنج هستند،  مي ‌بازند!  و از 10 درصدي كه به چيزي مي‌رسند،  5 درصد شان گرفتار قانون مي ‌شوند،  و از 5 درصد باقيمانده فقط 2 درصد به اشياي قيمتي مي ‌رسند.  اما اين آمار براي جويندگان گنج اسباب تنبيه نيست،  آنها به پند كارشناسان گوش نمی دهند،  بلكه به مغناطيسي جلب مي‌ شوند، كه از دل زمين برمي‌آيد.

      اينها گفته‌ هاي عسكر مرادي، كارشناس يگان حفاظت از ميراث فرهنگي است،  او معتقد است هيچ كدام از نقشه ‌هايي كه مي‌ توان با ترفند از منوچهري و سيداسماعيل خريداري كرد،  مورد تاييد كارشناسان نيست،  چرا كه كلاهبرداراني كه اين نقشه‌ها را مي‌ كشند،  خط و زبان تاریخی را نمی شناسند،  براي همين خطوطي را سر هم مي ‌كنند،  تا افراد بي‌اطلاع را به دام بيندازند.  مرادي البته تعداد فريب‌ خوردگان را آنقدر زياد مي‌ داند،  كه نمي ‌تواند آمار دقيقي درباره آنها بدهد.  اين در حالي است،  كساني كه كلاهشان برداشته شده است،  چون خود را نيز متهم مي ‌دانند،  از ترس سازمان ميراث فرهنگي اطلاعي نمي‌دهند،  هر چند اگر اطلاع نيز بدهند،  كاري از دست كسي بر نمي ‌آيد،  و كلاهبردار پول‌ها را با خود برده است.

      او به همين دليل معتقد است،  نبايد گول افراد فالگير يا كساني كه درويش مسلكند خورد،  که ادعاي اطلاع از غيب هم را دارند.  ولي كسي كه عزمش را براي كسب ثروت،  آن‌هم از نوع باستاني‌ اش جمع كرده،  هرگز به اين حرف‌ها اعتماد نمي‌ كند.  او مي ‌داند كه در طول تاريخ گنج‌ هاي شاهان ايراني بويژه در زمان‌ هايي،  كه كشور با بحران مواجه مي ‌شده،  جايي امن‌تر از عمق زمين نداشته ‌اند.  آنها همچنين مي ‌دانند كه به واسطه تاريخ پر فراز و نشيب ايران،  مردم بويژه ثروتمندان اشياي قيمتي خود را به دست خاك،  يا شكاف ديوار مي‌ سپرده‌ اند،  تا با رفع اوضاع بحراني دوباره به سراغش بروند.  البته از آنجا كه ايرانيان باستان به زندگي پس از مرگ نيز باور داشتند، بخشي از اجناس قيمتي ‌شان به همراه آنان دفن مي ‌شده،  پس امروز گورستان‌ هاي باستاني هم،  جاذبه‌ اي وصف ‌نشدني براي جويندگان گنج است.

      اما يك جوينده گنج هر چقدر هم كه تيزهوش باشد،  اگر حرفه ‌اي و عضو باندي خاص نباشد،  بالاخره در دام فريب مي ‌افتد.  تشخيص اصالت نقشه‌ها و اجناس به دست آمده از حفاري‌ها،  يكي از دام‌ هاي هميشه پهن است.  كارشناسان و صاحب ‌نظران تاريخ و فرهنگ،  به هيچ وجه اصالتي براي نقشه‌ هاي گنج قائل نيستند.  چرا كه باور دارند،  با گذشت ساليان متمادي و روي دادن حوادث متعدد،  مجالي براي بقاي نقشه‌ هاي گنج نمانده است.